Дар оила

Ҷияни фоҳиша кӯдакеро ба амакаш овард, то «писар кунад». Пас аз гузашти ин масъалаи «эњтиром» дар муносибатњои амаку љиян, корњо озодтару бењтар мешуданд. Ин оғоз вақте оғоз шуд, ки ҷавон ба амакаш гуфт, ки ӯ аз шибан бачаҳои дигар дар мавқеи фаъол лаззат мебарад. Бача шавқи зиёд дошт, чун як ҳалқаи чармини сари кулоҳро масҳ кардан ба ӯ низ писанд омад, аз ин рӯ, аз бача хоҳиш кард, ки барои хӯрданаш чизи ношоямро «таъмир» кунад. Шумо метавонед онро тарк кунед амак, ман бачаеро меорам, ки диккабулкуниро дӯст медошт, то ки аз ӯ "тифл созед".