Манъи бештар болаззат

Путо кашф кард, ки имондори оиладор дорои асои зебост. Ҳар дафъае, ки бача бо он либосҳои арзон ва Китоби Муқаддас дар зери дасташ аз назди ӯ мегузашт, кӯдак мефаҳмид, ки дар он ҷангал харгӯшҳо ҳастанд. Мардоне ҳастанд, ки калисоро истифода мебаранд, то худро аз «васвасаҳои ҷисм» муҳофизат кунанд, аммо мо медонем, ки ҷисм заиф аст. Инро дониста, кӯдак тасмим гирифт, ки ба марди калонсол сармоягузорӣ кунад ва ҳаромро дар хона танҳо дастгир кард. Зан бо кӯдакон ба назди хушдоманаш баромада, мардро дастрас карда буд. Табақи пур барои ҳаромхур барои мулоқот бо мард.