Асои кӯтоҳ
Он бо онҳое, ки ҳоло ором ҳастанд, халалдор карда метавонанд. Маноло танҳо мехост истироҳат кунад, каме дам гирифт, аммо имкон надошт. Омадани ӯ оташе буд, ки шӯхӣ кардан мехост. Баъд дасташро болои шимаш гузошта, ба дикки мулоимаш шуруъ кард. Вай фикр мекард, ки агар ӯ сахтгир шавад, ин нишонаи ошиқ будани ӯ хоҳад буд ва дар бораи мард фаҳмидан осон аст. Ва ҳайвон каме вақт гирифт, аммо вай бархост ва бо он хоҳиши дохил шуданро дошт. Вай дар бораи чизе фикр накарда, асабро рост ба хари мӯйсафеди марди оташин андохт ва рахна кардан гирифт ва фосила кушод ва он чизеро, ки бисёр мехост, ба ӯ дод.
Он бо онҳое, ки ҳоло хомӯшанд, онҳо метавонанд аз ӯҳдаи он кор кунанд
