Ин маъно дорад

Бародарӣ бо як ҳамсояи бадбахт. Вақте ки мо сабтро мебинем, ин ифода маънои комил дорад. Дирӯз мо қисми аввалро дар кӯтоҳ ҷойгир кардем. Акнун пайдарпаии пурра меояд, аз он ҷумла як рӯй дар охири, ки шумо кончаҳои дар якҷоягӣ бо он. Гӯсола як писарбачаи зебост ва чанд вақт аст, ки чашмаш ба ҳамсояи ҳамсояаш буд. Ба ӯ танҳо фурсат лозим буд, ки корти худро гузорад ва он ройгон омад, вақте ки марди калонсол тақ-тақ кард ва хоҳиш кард, ки як пиёла шакар қарз гирад. Харомхури худ-хурмат хамеша саволро бо як ишора тамом мекунад: ширро ба ман дихед, карз медихам! Ба он мард ҷавоб дод: Агар онро бардоред, ҳамааш аз они ту мешавад.